Dysplazja stawów biodrowych – częsty problem szczeniaków, ale nie tylko

Twój pies po aktywnym spacerze nagle zaczyna kuleć i mieć trudności z poruszaniem się? A może często siada, nie chce wchodzić po schodach, kołysze się na boki, kiedy chodzi albo biegnie skacząc jak królik? To najczęstsze objawy dysplazji stawów biodrowych – schorzenia, które daje bardzo podobne objawy do zerwania więzadła. Dowiedz się, czym jest i poznaj jej przyczyny oraz sposoby diagnozowania.

Dysplazja stawów biodrowych dotyczy nie tylko psów z dużych i ciężkich ras, jak np. labradorów retriever, sznaucerów olbrzymich, owczarków niemieckich czy kaukaskich, ale także małych zwierząt, jak np. mopsy, spaniele czy pekińczyki. Pierwsze objawy choroby zauważa się już u psów w wieku 3-4 miesięcy! Aby móc odpowiednio wcześnie zareagować, warto dokładnie poznać to schorzenie.

Czym jest dysplazja stawów biodrowych?

Dysplazja stawów biodrowych jest schorzeniem dziedzicznym. Wynika z nieprawidłowego rozwoju, niedopasowaniu oraz rozluźnieniu panewki, głowy kości udowej oraz więzadeł, które budują staw biodrowy. W konsekwencji może dojść do np. do zwichnięcia stawu, zniekształcenia jego struktur oraz zwyrodnienia, co z kolei prowadzi do braku jego stabilności oraz zniekształcenia panewki oraz głowy kości biodrowej. 

Postać młodzieńcza choroby dotyczy psów między 5. a 12. miesiącem życia. Przewlekła forma pojawia się u starszych zwierząt, daje podobne objawy, jak w przypadku wczesnej wersji, ale często jest związana chorobą zwyrodnieniową stawów.

Jakie są przyczyny występowania dysplazji stawów biodrowych u psów?

Przyczyny występowania schorzenia nie są do końca znane. Dysplazja stawów biodrowych jest związana nie tylko z genami, a także czynnikami środowiskowymi. Wpływ na wystąpienie choroby ma również:

• nadmierna i nie potrzebna suplementacja wapnia,
• obecność kolagenu typu III w strukturach stabilizujących staw,
• szybki wzrost psów z rasy molosowatych,
• nadwaga,
• spowolnienie procesu kostnienia głowy kości udowej,
• mniejsza zawartość kwasu hialuronowego będącego składnikiem mazi stawowej,
• niewłaściwy kąt inklinacji,
• zmuszanie rosnącego psa do nadmiernej aktywności fizycznej.

Twój pupil jest w gronie zwierząt zagrożonych zachorowaniem? Zauważyłeś pierwsze objawy dysplazji? Skontaktuj się z weterynarzem-ortopedą, który wprowadzi odpowiednie leczenie spowalniające dalszy rozwój schorzenia. To najlepszy sposób na to, żeby zapewnić pupilowi życie bez bólu.  

Jak wygląda diagnoza dysplazji stawów biodrowych?

Oprócz wizualnej oceny zachowania psa i wywiadu przeprowadzonego z właścicielem, niezbędne jest także przeprowadzenie badania klinicznego, w tym badania radiologicznego. U młodych psów specjalista może przeprowadzić także próbę Ortolaniego, Barlowa lub Bardensa, która polega na manualnym nadwichnięciu stawu biodrowego i ponownym włożeniu go do panewki stawowej. Kliknięcie słyszalne podczas powrotu stawu na miejsce oznacza, że zwierzę jest w grupie ryzyka zachorowania na dysplazję. 

Do postawienia pełnej diagnozy wykorzystuje się metodę PennHip, która polega na zrobieniu zdjęć w trzech różnych projekcjach. To prosty sposób na ocenę stanu stawów biodrowych i łatwe dopasowanie technik leczenia do stopnia rozwinięcia zmian. 

Pamiętaj, że wczesna diagnoza dysplazji stawów biodrowych umożliwia podjęcie leczenia, które może znacząco spowolnić postępowanie choroby oraz polepszyć samopoczucie Twojego psa. 

źródła:

Powers MY, Martinez SA, Lincoln JD, et al. Prevalence of cranial cruciate ligament rupture in a population of dogs with lameness previously attributed to hip dysplasia: 369 cases (1994-2003). J Am Vet Med Assoc 2005;227(7)

Hans G. Niemand, Peter F. Suter, Barbara Koh, Praktyka kliniczna: psy, Galaktyka 2011

Fossum Welch Theresa, Chirurgia małych zwierząt, Elsevier