Jak uniknąć urazów potreningowych u psa?

Psy sportowe są narażone na rozmaite kontuzje – szczególnie, jeśli trening nie jest odpowiednio prowadzony. Przeciążenia, zapalenia, naciągnięcia, przykurcze, zerwania mięśni lub ścięgien, zwichnięcia, a nawet złamania nie są wcale rzadkimi następstwami psiego treningu. Istnieją jednak sposoby na znaczne zmniejszenie ryzyka ich wystąpienia. Dowiedz się, jakie działania pomogą uniknąć powstawania urazów potreningowych u psa!

Najczęstsze urazy sportowe u psa

U psów sportowych może dochodzić do przeróżnych kontuzji. Wiele zależy od rasy i jej predyspozycji do określonych urazów. Bardzo istotny jest również rodzaj uprawianego sportu, ponieważ specyfika ruchu decyduje o najbardziej narażonych na uszkodzenie obszarach ciała. Ogólnie rzecz biorąc, do najczęściej odnotowywanych urazów u psów sportowych należą:

• uszkodzenia pazurów oraz opuszek – zazwyczaj mało groźne, ale wymagające zdezynfekowania i zabezpieczenia w celu uniknięcia zakażenia czy poważniejszej rany; niekiedy wymagają jednak nawet interwencji chirurgicznej;
• naderwania i zerwania mięśni – w tym uszkodzenie mięśnia biodrowo-lędźwiowego, zerwanie mięśnia podkolanowego oraz brzuchatego łydki, przykurcz mięśnia podgrzebieniowego;
• urazy stawów – w tym zerwanie ścięgna Achillesa, urazy barku, zapalenie pochewki ścięgna mięśnia dwugłowego ramiennego;
• zwyrodnienia stawów – np. biodrowych, kolanowych oraz stępu.

Najczęściej urazy te powodują ból, dyskomfort i utrudnienia w normalnym funkcjonowaniu. Wymagają interwencji weterynaryjnej i specjalistycznego leczenia ortopedycznego. Niektóre z nich (jak np. zerwanie mięśnia podkolanowego czy zerwanie mięśnia brzuchatego łydki) niemal zawsze oznaczają całkowite wykluczenie psa z aktywności sportowej. W innych przypadkach powrót do treningów może się odbywać jedynie stopniowo, po całkowitym wyleczeniu urazu.

Urazy u psów sportowych – jak im zapobiegać?

Niektórych sytuacji nie da się oczywiście uniknąć, ale istnieją sposoby na to, by zminimalizować ryzyku występowania urazów sportowych u psa. Najważniejsze jest odpowiednie przygotowanie pupila do wysiłku. Oznacza to regularne ćwiczenia i stopniowe budowanie formy oraz dopasowanie intensywności treningu do możliwości czworonożnego zawodnika, z uwzględnieniem predyspozycji jego rasy. Należy również pamiętać, aby:

• nie rozpoczynać treningów w zbyt młodym wieku – intensywna aktywność jest dopuszczona najwcześniej po ukończeniu 9 miesiąca życia w przypadku ras średnich, dużych i olbrzymich, ponieważ wtedy następuje zamknięcie nasad kości długich;
• zabawa szczeniąt odbywała się na miękkich podłożach i była dostosowana do ich rasy (np. aportowanie piłki jest niewskazane u psów z tendencją do dysplazji stawów biodrowych);
• zachować regularność treningów – pozwala to poprawić osiągnięcia, a jednocześnie uniknąć przeciążeń i wynikających z tego kontuzji;
• prowadzić ćwiczenia siłowe aktywizujące mięśnie wykorzystywane w danej dyscyplinie sportowej – zaczynając oczywiście od małej intensywności i zwiększając ją wraz z rozwojem sprawności psa;
• prowadzić trening wytrzymałościowy – który pomaga zwiększyć wydolność i przystosować psa do długotrwałego wysiłku;
• przed każdym treningiem przeprowadzić rozgrzewkę oraz ćwiczenia rozciągające;
• po wysiłku przeprowadzić ćwiczenia rozluźniające – np. chód lub trucht.

Niezwykle ważne jest również żywienie. Dieta psa sportowego musi być bogata we wszelkie makro- i mikroskładniki oraz dokładnie opracowana. Należy pamiętać, że u niektórych ras nadmiar kalorii i wapnia w diecie może podwyższyć ryzyko ortopedycznych chorób rozwojowych. Bardzo ważna jest obecność w diecie kwasów omega-3, które są pomocne w zapobieganiu i minimalizowaniu objawów choroby zwyrodnieniowej stawów. Nie wolno również zapominać o właściwym nawodnieniu, szczególnie przy wysokich temperaturach.

Źródła:

Marcellin-Little DJ, Levine D, Taylor R. Rehabilitation and conditioning of sporting dogs. Vet Clin North Am Small Anim Pract 2005.

Nazar K, Greenleaf JE, Pohoska E, et al. Exercise performance, core temperature, and metabolism after prolonged restricted activity and retraining in dogs. Aviat Space Environ Med 1992 

Helton WS. Deliberate practice in dogs: a canine model of expertise. J Gen Psychol 2007

Zobacz też:

Dlaczego pies kuleje? Jak reagować?

Psy najbardziej narażone na dyskopatię i jak jej zapobiec

Najczęstsze urazy ortopedyczne u psów – jak je rozpoznać?

Zerwanie więzadła – jak wygląda leczenie i rehabilitacja?

Złamanie kości piszczelowej u psa – jak rozpoznać i leczyć?