Parwowiroza u szczeniaka

Parwowiroza jest szczególnie niebezpieczna dla szczeniąt, ponieważ ich układ odpornościowy nie jest jeszcze w pełni rozwinięty, co sprawia, że są bardziej podatne na infekcje. Szczególnie młode szczenięta w wieku od 6 tygodni do 6 miesięcy są najbardziej narażone na ciężkie i potencjalnie śmiertelne skutki parwowirozy. Objawy parwowirozy u szczeniąt mogą być bardziej nasilone niż u starszych psów.

Objawy

Oto niektóre objawy parwowirozy u szczeniąt:

Wymioty - Szczenięta z parwowirozą często wykazują nawracające i częste wymioty. Mogą być żółte lub zielone.
Biegunka - Biegunka jest jednym z głównych objawów parwowirozy u szczeniąt. Kał może być wodnisty, często zawierać krew i mieć nieprzyjemny zapach.
Utrata apetytu - Szczenięta mogą stracić apetyt i wykazywać zmniejszone zainteresowanie jedzeniem lub całkowicie przestać jeść.
Osłabienie - Szczenięta z parwowirozą często wykazują ogólne osłabienie, są apatyczne i mają obniżoną aktywność.
Odwodnienie - W wyniku ciągłej biegunki i wymiotów szczenięta mogą doświadczać odwodnienia. Ich skóra może stać się sucha, a dziąsła mogą być suche i lepkie.
Gorączka - Szczenięta z parwowirozą mogą mieć podwyższoną temperaturę ciała, czyli gorączkę.
Zmniejszenie liczby białych krwinek - Parwowirus atakuje komórki układu odpornościowego, co prowadzi do zmniejszenia liczby białych krwinek. To osłabia odporność szczeniąt i zwiększa podatność na infekcje.

W przypadku podejrzenia parwowirozy u szczeniaka, niezwłocznie skontaktuj się z weterynarzem. Parwowiroza u szczeniąt może być bardzo poważna, więc ważne jest, aby szczenię otrzymało natychmiastową opiekę weterynaryjną.

Weterynarz przeprowadzi badanie fizyczne, zleci odpowiednie testy diagnostyczne i zaleci odpowiednie leczenie, które może obejmować nawodnienie, podawanie leków przeciwwymiotnych, leczenie wspomagające układ odpornościowy i inne środki w zależności od indywidualnego przypadku.

Bibliografia

Decaro, N., Buonavoglia, C. Canine Parvovirus: Virology, Pathogenesis, and Immunity. Veterinary Microbiology. 2012; 155(1-2): 1-9.
Ettinger, S.J., Feldman, E.C. Textbook of Veterinary Internal Medicine. Elsevier Health Sciences. 2017.
Greene, C.E. Infectious Diseases of the Dog and Cat. Elsevier Health Sciences. 2011.
Parrish, C.R., O'Connell, P.H. Canine Parvovirus – A Review. Veterinary Microbiology. 1999; 69(1-2): 55-64.
Twark, L., Dodds, W.J. Canine Parvovirus. Compendium on Continuing Education for the Practicing Veterinarian. 2000; 22(7): 551-563.

Przejdź do innych artykułów