Mięsak histiocytarny u psów – sposób diagnozy i leczenie

Twój pies ostatnio stracił apetyt? Nie ma ochoty się bawić tak jak dawniej? A może kuleje, ma drgawki albo trudności z oddychaniem? Takie objawy mogą świadczyć o tym, że pupil choruje na mięsaka histiocytarny – podstępny nowotwór, przez który Twój przyjaciel może odejść zbyt wcześnie. Chcesz temu zapobiec? Dowiedz się, w jaki sposób diagnozuje się mięsaka histiocytarny u psów i jak go leczyć.

Mięsak histiocytarny może dotknąć każdego psa, jednak najczęściej dotyczy rottweilerów, berneńskich psów pasterskich i retrieverów w średnim wieku. Choć rokowania w większości przypadków nie są zbyt pomyślne, warto pamiętać, że im szybciej padnie diagnoza i zostanie podjęte leczenie, tym lepiej.

Diagnoza mięsaka histiocytarny u psów – jak przebiega?

Mięsak na początkowym etapie nie daje wyraźnych zewnętrznych objawów, takich jak np. opuchlizna czy powiększenie części ciała. Te pojawiają się dopiero w zaawansowanym stadium. Z kolei brak apetytu czy kulawizna rzadko jest łączona z tym rodzajem nowotworu.

Aby prawidłowo zdiagnozować mięsaka histiocytarny, należy przeprowadzić:

• badania krwi na niedokrwistość, małopłytkowość, leukopenię lub leukocytozę,
• badania obrazowe, np. USG jamy brzusznej lub klatki piersiowej, badanie radiologiczne/tomograficzne klatki piersiowej lub rezonans magnetyczny układu nerwowego – w celu określenia lokalizacji zmian, przerzutów i stanu narządów wewnętrznych. To właśnie podczas USG często dochodzi do odkrycia mięsaka,
• biopsję cienkoigłową – jej wynik należy dodatkowo potwierdzić badaniem histopatologicznym zmiany,
• dodatkowo: badanie immunohistochemiczne z zastosowaniem przeciwciał monoklonalnych – dzięki niemu oznacza się pochodzenie komórek nowotworowych, jeśli poprzednio uzyskane wyniki nie dały jednoznacznej odpowiedzi. 

Dodatkowo weterynarz-onkolog może zlecić dodatkowe badania określające stan zdrowia pacjenta i jego rokowania, takie jak np. badanie moczu lub szpiku kostnego.

Leczenie mięsaka histiocytarny – jak wygląda?

Usłyszałeś druzgocącą wiadomość o tym, że Twój ukochany członek rodziny cierpi na mięsaka? Pragniesz zrobić wszystko, żeby uchronić go przed przedwczesną śmiercią? Jeśli guz jest pojedynczy i nie dał przerzutów, można spróbować chirurgicznego usunięcia zmian i radioterapii. Ze względu na duże ryzyko nawrotów warto te metody połączyć z chemioterapią onkologiczną, której pierwsze rezultaty można zaobserwować już po 100 dniach od zabiegu. To postępowanie przeprowadza się także w przypadkach rozsianego mięsaka histiocytarnego, pod warunkiem, że jest on we wczesnym stadium.

Jednocześnie należy pamiętać, że w przypadku tego nowotworu leczenie nie zawsze jest możliwe. Największe szanse na przeżycie mają przypadki ze zmianami umieszczonymi w skórze lub tkance podskórnej. Z kolei pacjenci z mięsakiem okołostawowym lub z przerzutami na narządy wewnętrzne żyją zazwyczaj zaledwie kilkanaście-kilkadziesiąt dni, dlatego w ich przypadków leczenie jest bezzasadne.

Dodatkowo, jeśli zmiany są rozległe, a pies jest w złej kondycji klinicznej, weterynarze rekomendują eutanazję, aby zwierzę nie cierpiało. Choć pożegnanie członka rodziny jest trudne, utrzymywanie przy życiu pupila, który doświadcza bólu, ale nie rozumie, dlaczego, jest niehumanitarne. 

Zdiagnozowanie mięsaka histiocytarny u psa to niezwykle smutna wiadomość. Jednak, jeśli sytuacja na to pozwala, warto spróbować walczyć, aby przywrócić pupilowi radość życia. Być może dzięki temu zyskacie jeszcze kilka miesięcy razem? Aby uzyskać więcej informacji, skontaktuj się z weterynarzem-onkologiem.

Czytaj więcej:
Mięsak histiocytarny u psów – co to jest i jakie daje objawy?

Literatura:

• Sapierzyński R., Jagielski D., Dolka I., Fabisiak M.: Cytopathological diagnosis of visceral histiocytic sarcoma in five dogs
• Paździor-Czapula K., Rotkiewicz T., Otrocka-Domagała I., Gesek M., Śmiech A.: Morphology and immunophenotype of canine cutaneous histiocytic tumors with particular emphasis on diagnostic application
• Sapierzynski R.: Mięsak histiocytarny u psów - obserwacje własne i przegląd piśmiennictwa, Życie Weterynaryjne, 2018